WAUW! Niels en ik hebben de vierdaagse trekking naar Ciudad Perdida gedaan. Een pittige hike door de Sierra Nevada met als doel de ‘lost city’ bezoeken. De trekking vond ik indrukwekkend en stiekem mooier dan de verloren stad zelf. Ik laat het je graag zien.

Ciudad Perdida is alleen te bezoeken door een tocht van 44 km door de Sierra Nevada en door 1.200 treden te beklimmen. De stad is duizenden jaren geleden gebouwd door de Tayrona indianen en ligt op zo’n 1200m hoogte midden in de jungle. De stad bestaat uit 150 stenen cirkels, waar vroeger huizen en gebouwen op stonden. Erg bijzonder!

De tocht bestond dus uit vier dagen hiken en drie overnachtingen. Wij zaten in een groep met tien anderen en ondanks je in een ‘groep’ zat, had ik vaak het gevoel dat ik alleen door het bos liep. Per dag mogen maar 120 toeristen de tocht doen en je hoeft niet in een groep te lopen. Niet alleen loop je door een dichtbegroeid bos, je klimt over rotsen, je steekt rivieren over en je komt langs mooie watervallen. De nachten breng je door in verschillende kampen waar je standaard kunt zwemmen in een prachtige rivier. Fijn om na een tocht van zeven uur af te koelen in het ijskoude water.

Niets is mooier dan wandelen terwijl de zon op komt. De mist die optrekt, de lichtval en de vogels die druk bezig zijn, de natuur is prachtig! We werden iedere ochtend rond 05:00 gewekt en om 06:00 liepen we het kamp uit. Vaak kwamen we rond een uur of 16:00 aan in het volgende kamp. Niet gek dat de meesten rond 20:00 hun bed opzochten. Zó moe! Gelukkig heb ik twee van de drie nachten goed geslapen. Dat scheelt de helft tijdens het lopen. Waarom het één nacht niet goed ging? Ik geef het de schuld aan het gesnurk van mijn buurman en de kou ’s nachts.

Om de paar uur werd er een fruitbreak ingelast. De watermeloen en de sinaasappels die wij hebben gegeten waren zó enorm lekker. Ik heb nog nooit zulke sappige en smaakvolle fruitsoorten gegeten. Erg welkom na een zweterige klim. Soms was zo’n stop in de woonplaats van een inheemse bevolking. Deze mensen hebben ook huisdieren, zoals deze pup. Helemaal happy natuurlijk.

De hike ging mij goed af, alleen op dag drie was ik redelijk kapot. Ik had slecht geslapen en we bezochten deze dag niet alleen Ciudad Perdida, we begonnen daarna gelijk aan de terugtocht. Helaas heb ik wat pech gehad met mijn schoenen, want mijn hielen zaten onder de blaren. Hier moest ik iedere ochtend weer even ‘doorheen’ en na een uur voelde ik het gelukkig -bijna- niet meer. Verder heb ik alleen maar genoten en kon ik van ieder uitzicht wel foto’s maken. Dit is by far het mooiste natuur die ik tot nu toe heb gezien.

De huizen van de Kogi’s: één van de inheemse bevolkingen die in de Sierra Nevada wonen. Je mocht ook foto’s van deze mensen maken, maar ik voelde me zo’n ramptoerist dat ik dat niet heb gedaan.

Ik had vooraf aangegeven dat ik plantaardig eet. Ik had me er een beetje bij neergelegd dat ik het waarschijnlijk vegetarisch ging worden. Maar, het is gelukt! Ze konden hier rekening mee houden en het eten was fantastisch. Eén avond aten we alleen pasta en dat viel voor mij een beetje tegen. Sowieso is het lekkerder om in het land de typische gerechten te eten. Naast dat het eten smaakvol was, waren de porties enorm. De koks snappen dat mensen hongerig zijn na een dag lopen.

YES! We hebben het gehaald: Ciudad Perdida. Voordat we deze ‘stad’ konden zien, moesten we de 1.200 treden beklimmen. Bijzonder om op zo’n historische plek te lopen en verhalen aan te horen hoe het er vroeger heeft uitgezien. We hadden een erg leuke gids, die mooie verhalen kon vertellen. Naast dat hij vroeger een cokeboer is geweest, heeft hij ook geholpen om deze stad op te graven én heeft hij ook de graven beroofd. Dit zorgde natuurlijk voor grappige anekdotes.

De groep waarmee wij de vierdaagse hike hebben volbracht. De oudste werd 66 (!) tijdens de trekking. Hoewel wij bij een stop soms een uur moesten wachten, hebben ze het bijna allemaal gehaald. Bij één vrouw hadden haar bergschoenen het begeven en daardoor ging zij per paard terug.

Bijzonder moment: de sjamaan kwam te voorschijn. In de Ciudad Perdida leven namelijk gewoon nog mensen. Onze gids kent de beste man en we mochten een aantal vragen aan hem stellen. Later hoorde ik dat dit niet vaak voorkomt. Er werd gevraagd naar zijn leeftijd, waarop hij antwoordde dat hij bijna 54 wordt, namelijk op 15 december. De gids begon gelijk te lachen (hij kon de sjamaan verstaan en vertaalde het voor ons) en vertelde hem dat zijn verjaardag ongeveer een week geleden is geweest. Dit geeft precies weer hoe deze mensen leven: afgesloten van de buitenwereld en de technologie. Zij hebben geen idee welke datum of welke dag het is.

Ik ben heerlijk Kerst aan het vieren en aan het bijkomen in Santa Marta. Vandaag vertrekken we naar één van de mooiste stranden in Colombia: Tayrona National Park. Zo fijn om dagen te vullen met strand, zwemmen en boekjes lezen. Je kunt mij volgen via Facebook en Instagram. Feliz Navidad iedereen!