Eindelijk kan ik het met jullie delen: IK BEN ZWANGER!! Ik praat je helemaal bij over het eerste trimester. Hoe ervaar ik deze vegan zwangerschap? Welke symptomen zijn aanwezig (dit zijn er nogal wat) en wat zijn mijn cravings & tips? Ook deel ik een persoonlijk stuk over deze zwangerschap. Dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden wist ik, maar na onze persoonlijke ervaring besef ik dit helemaal.

Per trimester wil ik een uitgebreide update geven die ik onderverdeel in categorieën: een uitgebreide update, symptomen, cravings & tips. Verder komen er nog aparte artikelen over mijn vegan zwangerschap op mijn website. Hoe zit het met supplementen en waar moet je allemaal opletten? Hoe ga ik de kinderkamer zo duurzaam mogelijk inrichten? Wat wordt de opvoeding: wordt hij/zij vegan?

Kleine disclaiminer: dit is míjn zwangerschap, mijn ervaring en ik doe het op mijn manier. Je kunt je zeker laten inspireren (of ergens vraagtekens bijzetten haha), maar laat je altijd adviseren door de huisarts of verloskundige.

Het eerste trimester – update

Jeetje jongens, ik vind het zó leuk om jullie bij te praten. Het voelde gek om niks te delen op mijn blog en Instagram, terwijl ik hier dagelijks mee bezig ben. Heel blij dat het nieuws naar buiten is. Ik neem je mee in dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven.

Dat het eerste trimester pittig is, lees en hoor je overal. De dagen kropen voorbij en duurden eindeloos. Het hielp ook niet mee dat het weer tijdens het eerste trimester (maart/april/mei) dramatisch was, we in een lockdown zaten, geen plannen konden maken en dat ik moest ‘liegen’ tegen vrienden & familie. Het Grote Genieten waar iedereen het over heeft, voelde ik totaal niet. Ik was zelfs bang dat ik in een zwangerschapsdepressie zou belanden. Om toch een beetje happy te blijven, paste ik een aantal dingen toe. Je leest dit onderaan bij ’tips’.

Maar, het werd beter! Inmiddels lacht het leven mij weer toe en ik zit echt op een roze (of blauwe?) wolk. Ik voel me blij en onwijs dankbaar dat wij een kindje mogen verwelkomen. De zomer is aangebroken, ik voel ontzettend veel liefde van de mensen om mij heen en we zijn voor een deel uit die ellendige lockdown.

Zwanger worden

Dat zwanger worden niet vanzelfsprekend was, wist ik. Alleen door onze eigen vervelende ervaring ben ik mij hier écht bewust van geworden. Mocht jij moeite hebben met zwanger worden en/of heb jij (meerdere) miskramen gehad, dan vind ik dit zo zo ontzettend oneerlijk voor je. Ik kan mij nog voor geen 10% inbeelden hoe moeilijk dit moet zijn. Ik heb veel respect gekregen voor vrouwen en stellen die hiermee moeten dealen.

Goed nieuws, slecht nieuws..

Het is nogal een rollercoaster waar ik in terecht ben gekomen. We gingen van goed nieuws, naar slecht nieuws en weer naar goed nieuws. Vanaf het moment dat ik zwanger was, voelde ik mij onzeker en een angst om het te verliezen. Ik kon het gewoon niet geloven dat écht zo was. Bijna twee maanden heb je alleen de positieve test als bewijs dat je zwanger bent, maar verder weet je niks.

Ik had een verloskundigen praktijk uitgekozen, maar we hadden nog geen intake of eerste echo gehad. Dit stond met week 7 gepland. Alleen voordat het zover was, ging het mis.

Heftige bloeding en veel buikpijn

Rond week vijf (achteraf berekend) kreeg ik opeens hele heftige buikkrampen. Dit leek op menstruatiekrampen, maar ik had dit nog nooit zo plotseling en zo hevig gevoeld. Ik rende naar de wc en ik zag meteen dat ik bloed en stukjes weefsel verloor. Ik schrok me rot en ik besefte dat dit een miskraam was. De rest van de dag bracht ik door op de bank met een warme kruik en veel verdriet.

Er is een kans dat je bloed verliest tijdens de zwangerschap. Bij 50% van de gevallen is er niks aan de hand en bij de andere 50% is het een miskraam. Alleen de combinatie met heftige krampen en weefsel verlies, is (meestal) foute boel. Mijn lichaam stootte overduidelijk ‘iets’ uit.

Ik belde de praktijk en via de telefoon deed ik mijn verhaal. Mij werd verteld dat het inderdaad leek op een miskraam. We mochten de volgende dag langskomen voor een gesprek en echo, om te zien of de miskraam al was voltooid.

Miskraam?

Zenuwachtig en verdrietig deden we ons verhaal bij de praktijk. Een stagiair deed het woord (iets wat ik liever niet had in deze situatie, maar dit kan gebeuren) en de verloskundige zat er naast. Wederom werd het bevestigd dat het niet positief klonk. Om te checken hoever de miskraam was (het kan tien dagen duren voordat dit is voltooid) kreeg ik een inwendige echo. Ik verwachtte dat we niks zouden zien, maar in mijn baarmoeder zagen we een ‘ringetje’. Dit bleek het dooierzakje te zijn. De verloskundige keek voor zeker tien minuten in mijn baarmoeder, maar ze kon het vruchtje niet vinden.

De miskraam was nog niet volledig voltooid. De vraag aan mij: wil ik wachten dat mijn lichaam het zelf afstoot of wil ik een pil zodat het in gang wordt gezet? Alles in mij zei meteen: NEE, geen pil. Ik wil mijn lichaam de kans geven om dit zelf af te stoten. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat een pil meteen werd voorgesteld. Al begrijp ik ook dat vrouwen dit liever zo snel mogelijk achter de rug willen hebben. Voor mij was dit alleen geen optie.

We spraken af dat ik hen op de hoogte zou houden. Mocht er niks gebeuren, dan konden we een week later terugkomen voor een controle.

Zou het dan toch…

De week daarna voelde ik mij op het allerslechtst. Ik was emotioneel en daarbij bleken mijn zwangerschapssymptomen alleen maar toe te nemen. Ik dacht dat mijn lichaam mij in de maling aan het nemen was, een soort placebo-effect. Onwijs misselijk, pijnlijke borsten, moe.. Ik vinkte alle boxen aan.

Iedere keer als ik naar de wc ging, verwachtte ik bloed. Maar de bloeding bleef uit. Na ruim een week mochten we terugkomen voor een nieuwe controle. Super gespannen gingen Joppe en ik naar de praktijk. Ik zei nog tegen hem: ‘Zou het dan toch….?’. Ik wilde mezelf niet voor de gek houden, maar ik wist ook hoe ik mij voelde. Wat kon het dan zijn?

Deze keer kregen we een andere echoscopist. Een lieve, nuchtere vrouw. We namen plaats en ondertussen was zij druk aan het rekenen, keek ze steeds naar mijn echo’s en weer terug naar een kalender. Er hing een aparte sfeer waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ze hoorde ons verhaal aan en daarna mocht ik plaatsnemen voor een inwendige echo.

Wat er toen gebeurde, valt niet met een pen te beschrijven. We zagen een hartje. Een kloppend hartje. Ik was gewoon zwanger!! Het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Echt? Echt?!’. Tranen rolden over mijn wangen. Zelfs de echoscopist hield het niet droog. Joppe zat vol ongeloof naast mij op te stoel te kijken naar het gigantische scherm waar we onze frummel zagen. Ik ben gewoon zwanger.

Tweeling?

De weken daarna bleef het ongeloof, maar langzaam drong het tot ons door. Ik heb geen miskraam gehad, ik ben gewoon hartstikke zwanger! Meteen besloot ik dat ik wilde overstappen naar een andere praktijk. Hoewel de laatste echoscopist onwijs aardig was, was zij niet mijn verloskundige. En bij de eerste verloskundige had ik helemaal geen goed gevoel. Een fout maken of een situatie verkeerd inschatten is menselijk, dat weet ik. Alleen voelde het als een verkeerde start om hier te blijven. Inmiddels ben ik geswitcht en ik ben erg blij met deze keuze.

De vraag bleef alleen, wat is er dan gebeurd? Zowel mijn huidige verloskundige als de kraamzorg gaf aan dat er een kans bestaat dat ik zwanger ben geweest van een tweeling. Voor zover ik weet, gaan we hier nooit 100% achterkomen. Hoewel het natuurlijk verdrietig is dat ik misschien een kindje ben verloren, ben ik onwijs blij dat er één strijder is blijven zitten. We worden ouders!

Zwangerschapssymptomen

Mijn zwangerschapssymptomen van het eerste trimester. Nou dat zijn er nogal wat. Als ik dit zo lees, lijkt het alsof het allemaal niet te doen was. Nou dat viel gelukkig mee, al waren sommige dagen best pittig en kropen de uren voorbij omdat ik weekenden alleen maar op de bank lag. Hoe het voor mij voelde? Als een heftige kater. Alleen dan 24/7, drie maandenlang.

• Pijnlijke borsten. Ik schreef eerst ‘gevoelige borsten’ maar dat dekt de lading niet :’) het deed gewoon ontzettend veel zeer! Nog steeds zijn mijn borsten super gevoelig (vooral mijn tepels), maar ik heb gelukkig geen pijn meer. Inmiddels ben ik ook zo’n twee cupmaten gegroeid, dát is dan wel een voordeel voor iemand die nog geen cup A had. Pijn aan mijn borsten was ook het eerste symptoom dat ik kreeg voordat ik een zwangerschapstest deed.
• Hoofdpijn. Niet zo’n beetje ook. Deze hoofdpijn kan ik vergelijken met migraine waar ik vroeger, als puber, soms last van had. Ik kon tijdens zo’n aanval slecht een beeldscherm verdragen en moest mijn ogen dichtdoen.
• Buikpijn. Veel krampen en steken in mijn buik. Dit had ik vooral tijdens de eerste weken en dit maakte mij best onzeker. Het zou toch wel goed gaan daarbinnen?
• Misselijk. Geen ochtendmisselijk voor mij, maar aan het-einde-van-de-middag-misselijkheid. Soms was ik ook de hele dag misselijk. Wel heel fijn: ik heb niet overgegeven. Op een gegeven moment kwam ik erachter wat ik kon doen om de misselijkheid (grotendeels) te voorkomen. Dit lees je bij ’tips’.
• Onzeker & neerslachtig. Mentaal vond ik dit best een lastige periode. Ik heb me weken neerslachtig gevoeld. Op een bepaald punt zei ik tegen Joppe dat ik gewoon géén geluk meer in mijn lijf voelde. Dit kwam deels doordat ik me ziek voelde maar ook door het voorval met de ‘miskraam’. Tel daarbij op het verschrikkelijke weer in maart/april/mei en de lockdown waarin we zaten. Ik maakte me veel zorgen en sliep daardoor slecht. Dit helpt ook niet mee voor je gemoedstoestand.
• Slap / trillerig. Soms leek het alsof mijn bloedsuikerspiegel opeens onwijs daalde. Ik voelde me slap, trillerig en het zweet brak me dan uit. Op zo’n moment móest ik iets eten en drinken.
• Extreme dorst. Deze symptoom geldt nog steeds voor mij. Zodra ik wakker ben, MOET ik meteen een paar glazen water drinken. Ik heb zo’n extreme dorst en dit gaat de hele dag door.
• Droge huid. Ligt in lijn (denk ik?) met die extreme dorst. Mijn gezicht, lippen (tot bloedens toe), ellebogen en armen zijn super droog. Ik smeer dit meerdere keren per dag in.
• Koud. Heel erg koud. Ik pakte mezelf goed in, maar zelfs dan moest ik vaak nog een badjas aandoen om iets warmer te worden.
• Moe. Dit is een bekend symptoom. Zo.Ontzettend.Moe. Wat was ik blij met het thuiswerken, zodat ik af en toe op de bank kon liggen.
• Veel naar de wc. Vooral ’s nachts is dit top. Soms moest ik wel vijf keer per nacht naar de wc. Doe even normaal.

Nou volgens mij was dit het. Best een lijstje hè? Ik ben zo blij dat deze periode over is. Nog steeds heb ik last van sommige symptomen, maar ik kan wel weer gewoon functioneren. Ik voel me weer mens!

Vegan zwangerschapscravings

Ik moet zeggen dat ik, tot nu toe, geen gekke cravings heb. Wel zijn een paar dingen mijn opgevallen uit het eerste trimester:

• Vers & sappig fruit. Het fruit smaakte de afgelopen maanden nog nooit zó goed. Hoevaak ik niet tegen Joppe heb gezegd: dit zijn de lekkerste frambozen/aardbeien/druiven/grapefruit/mango/kiwi’s ooit!! Doordat ik zo’n extreme dorst heb, wil ik vooral sappig en vers fruit eten. Ik had het slechter kunnen treffen qua craving.
• Ijskoud drinken. Water of limonade dit moet zo koud mogelijk zijn. Het liefst met ijsblokjes.
• Limonade. Dit drink ik nooit, maar opeens ben ik fan! Niet van die chemische, mierzoete troep maar smaken als vlierbloesem en rabarber.
• Zin in zoet. Ik ben altijd team hartig geweest, maar opeens heb ik wat vaker zin in zoet. Dit kan fruit zijn, maar nog liever eet ik ijs (Ben & Jerry’s, vegan Magnums yes please!) of een vers kaneelbroodje van Albert Heijn.
• Droge crackers. De crackers van LU hebben meerdere keren mijn leven gered. Helpt goed tegen de misselijkheid en eet makkelijk weg.
• Veel eten. Ik eet de hele dag door, alleen zijn de porties iets kleiner dan ik ben gewend. Vooral tijdens het avondeten krijg ik een groot bord niet meteen weg. Een paar uur later heb ik wel weer trek en snack ik nog wat.

Totaal geen cravings naar…

• Vegan tonijn. Dit is nogal een specifiek product, maar ik leg je uit waarom ik gruwel van vegan tonijn. Tijdens de tweede week van mijn zwangerschap at ik een broodje vegan tonijn. Ik vond dit totaal niet lekker, maar ik at het toch helemaal op. Tot week 10 kreeg ik kokhalsneigingen bij het idee aan vegan tonijn. De smaak, die je het beste kunt vergelijken als je een omega3 supplement neem, kon ik gewoon weken lang ‘proeven’. En alsof de duivel ermee speelde: ik kreeg meerdere persberichten binnen over vegan tonijn en op Instagram werd ik gespamd met het nieuws dat Albert Heijn een blik vegan tonijn heeft gelanceerd. Ik zat regelmatig kokhalzend achter mijn telefoon. Brr.
• Koffie. Vanaf week 7 heb ik opeens geen zin meer in koffie. Héel af en toe drink ik een ijskoffie (want ja, alles moet koud zijn), maar that’s it. Dit herken ik helemaal niet van mezelf, want ik dronk dagelijks twee kopjes koffie.
• Pindakaas. Ook vanaf week 7 eet ik bijna gee pindakaas meer, terwijl ik dit dagelijks at. Heel bijzonder.

Tips

• Tegen misselijkheid. Oh die misselijkheid.. Ik kwam er gaandeweg achter hoe dit ontstond: te weinig eten. Ik zette mezelf op een regime om minimaal om de tweee uur iets te eten. Dit kon een volwaardige maaltijd zijn of iets kleins zoals een stuk fruit, cracker, broodjes etc. Deed ik dit niet, dan werd ik niet alleen onwijs misselijk, maar werd ik slap en trillerig. Alsof mijn bloedsuikerspiegel omlaag kelderen. Was ik al misselijk? Dan hielp het voor mij ook om iets te eten. Ik moest hier soms echt niet aan denken, maar het verzachtte altijd de misselijkheid.
• Lief zijn voor jezelf. Hoewel dit voor mij een lastig punt is (iets met onaardige gedachten over mezelf de hele dag door), probeer ik nu meer geduld te hebben en gewoon wat aardiger te zijn. Geen zin om te koken? Dan bestelde ik een keer eten. Voelde ik de druk om te posten op Instagram, maar had ik totáal geen inspiratie? Dan liet ik dat gewoon voor wat het is. Is het huis een troep? Ach, morgen weer een dag. Grappig om te merken dat ik nu écht aan zelfliefde werk, terwijl ik dit al jaren wil. Ik herken nu sneller wanneer ik in een negatieve spiraal zit en het lukt mij beter om minder hard te zijn. Ook voelde ik voor het eerst een bepaalde trotsheid naar mezelf toe. Ja dit klinkt misschien gek, maar op mijn (bijna) dertigste durf ik hardtop te zeggen dat ik trots ben op mezelf hoe ik dit allemaal doe!
• Laten verwennen. Ik wist al dat ik het allerliefste vriendje van de wereld heb, maar sinds ik zwanger ben al helemaal. Joppe verrast me vaak met een ontbijtje op bed, kookt bijna iedere avond voor me (zeker toen ik ’s avonds ontzettend misselijk was) en stopt me in als ik ga slapen.
• Mediteren. Ik heb mediteren helemaal ontdekt. Hiervoor deed ik het met vlagen (en vooral eigenlijk niet) maar nu vind ik dat heel fijn voor het slapen gaan. Zeker toen ik een periode moeilijk in slaap kwam door onzekere gedachten. Tip: Headspace biedt zwangerschapsmeditatie aan.
• Naar buiten gaan. Frisse lucht is zo fijn! Hierdoor voelde ik me meteen een stuk beter. Ik heb vaak door de parken en stille straten van Amsterdam gewandeld.
• Beweging. Vaak lukte het mij om in de ochtend te sporten, voordat de misselijkheid begon. Al waren het maar tien minuten, het voelde goed om toch iets aan beweging te doen.

Dit was ‘m dan, mijn allereerste zwangerschapsupdate. Het voelt zo onwerkelijk om hierover te schrijven. Ik ben zeker van plan om meer te delen over mijn vegan zwangerschap. Ik zit vol met ideeën dus je bent nog niet van mij af! Maar no worries, er blijven ook andere artikelen verschijnen.

Via mijn Instagram houd ik je als eerste op de hoogte rondom deze zwangerschap. De komende periode wordt zo leuk. Krijgen wij een zoon of een dochter? Leuk als je me volgt!