Dit is het laatste blogje dat ik vanuit mijn appartement in Keulen schrijf. Ik wil probeer hier geen sentimenteel bericht van maken, maar ik vind het wel leuk om hier nog een laatste keer bij stil te staan en afscheid te nemen van de Veledastrasse.

Over wat ik het afgelopen jaar bereikt heb qua persoonlijke doelen heb je al kunnen lezen en ik wil daar nog aan toe voegen dat dit voor mij het gekste, spannendste en emotioneelste jaar van mijn leven is geweest. Natuurlijk vind ik het jammer dat het workwise niet zo heeft uitgepakt als gedacht, maar desondanks heb ik absoluut geen spijt van de beslissing om naar Keulen te verhuizen.

Het is bijzonder om in een jaar tijd een compleet ‘nieuw’ leven op te bouwen. Je komt in een vreemde stad terecht, je kent de taal, cultuur & de mensen niet. Vrienden wonen niet meer om de hoek en je moet in het begin heel veel regelen. Juist dat onbekende is heel leuk, al dacht ik soms bij mezelf: ‘Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!’ Verder was dit een jaar vol met eerste keren: van samenwonen en (samen) gillend gek worden in Ikea tot de komst van Skip & Felix en het begin van mijn blog. Ik heb veel geleerd en dat pakt niemand meer van mij af.

Ik ben dankbaar voor onze vrienden die naar Keulen zijn gekomen om ons te bezoeken en met wie we de stad op stelten hebben gezet. Ik weet wel dat ik goede vrienden heb, maar als ze speciaal naar jou toekomen, waardeer je het extra. En als ik weer een weekend in Amsterdam was, voelde ik me zo blij! Verder stond ook onze familie voor ons klaar: helpen met verhuizen (en vandaag weer, jeej!), om een weekend op de katjes te passen als wij in Nederland waren of gewoon om langs te komen en Keulen te ontdekken. Deze momenten ga ik niet snel vergeten. Tot zover mijn Oscar speech.

Wat ik het meest ga missen? Het eerste wat bij mij naar binnenschiet is ons huis: de ruimte, de mooie keuken en de leuke buurt. Verder ga ik Keulen missen en de leuke plekken: de Rijn wat mijn favoriete hardlooproute was, de fijne yoga studio en de toffe koffietentjes en (vegan) restaurants. Tot slot ga ik de mensen missen die ik heb ontmoet en met wie ik vrienden ben geworden. Maar hoe leuk is het, als zij mij weer komen opzoeken in Amsterdam? De laatste weken zijn een beetje langs me heen gegaan: ontslag indienen, van iedereen afscheid nemen, ondertussen vacatures afstruinen, het zoeken naar een nieuw huis en inpakken. Het was een hele rare omschakeling. Het besef begint nu echt te komen als ik op mij heenkijk en alleen maar dozen zie staan. Ik ga gewoon echt terug naar Nederland! Whaaa!!

Liefs,
Quirine