Ik woon alweer 5 maanden in Keulen. 5 maanden. De tijd gaat snel, maar tegelijkertijd langzaam. Nog geen één week is standaard geweest; altijd weer nieuwe indrukken, nieuwe ontwikkelingen op werk, weekendjes terug naar Amsterdam of er komen vrienden over de vloer. En ik ben net teruggekomen van twee weken vakantie in Portugal. Voor het eerst heb ik duidelijk het gevoel gehad ‘dat ik toe was aan vakantie’. Ik begin een oud wijf te worden.

Portugal was heerlijk. Twee weken lang hebben Niels en ik rondgereisd; van Porto naar Lissabon met de nodige tussenstops in leuke plekken. Het weer was goed, heerlijk gegeten, urenlang door de verschillende stadjes gewandeld en natuurlijk veel tijd samen doorgebracht. We hebben veel goede gesprekken gevoerd en Niels heeft mij onder andere aangespoord om echt werk te maken van mijn blog. Ik vind het leuk om te schrijven en om met het design te spelen, maar ik voel me er onzeker over om dit aan de buitenwereld te laten zien. Ik verzin steeds een excuus om het uit te stellen (ik wil eerst een professioneel design, ik moet meer artikelen schrijven, ik weet niet waar ik over moet schrijven, ik heb geen specialisatie etc. etc.). Ik weet stiekem ook wel dat ik het gewoon moet doen. Het is mijn stukje internet dus eigenlijk maakt het niet veel uit waar ik over schrijf, zolang ik het maar leuk vind. Inmiddels heb ik de smaak te pakken en wil ik het binnenkort eerst aan mijn vrienden laten zien. En dat vind ik al een hele stap.

Mijn Duitse cursus heb ik ook afgerond. Het is erg fijn dat ik mij nu verstaanbaar kan maken en dat het ook een beetje klopt. Al kan ik in Keulen vaak het gevoel krijgen dat ik het niet goed doe. De inwoners hebben er nogal een handje van om gelijk ‘Bitte?!!” te roepen als ze een accent horen. Voor mijn cursus maakte mij dat onzeker en schakelde ik gelijk over naar het Engels. Nu weet ik dat ze het vaak automatisch zeggen, of ze je nou daadwerkelijk verstaan of niet.
Met mijn collega’s praat ik nu volledig Duits, ik voer Duitse coaching gesprekken en ook trainingen geven gaat ook steeds beter af.

Met mijn kinderen, voor buitenstanders mijn twee katjes Skip en Felix, gaat het super. Ze zijn achttien weken oud en het zijn onwijze kroel katjes. Ik moet ze zeker nog veel in de gaten houden, maar ze duiken niet meer (vaak) de planten in en ook de kabels laten ze steeds meer met rust. Skip heeft wel een sterke voorkeur om naar alles te springen dat een veter of touwtje heeft, maar verder is hij het gelukkigst als hij tegen je aan kan liggen. Skip spint gelijk, ook al til je hem op omdat hij over het aanrecht loopt. Dit zorgt ervoor dat ik slecht boos kan worden. Felix kan zichzelf goed vermaken, hij is soms uren bezig met een dopje van een fles en dan zie je hem ook amper. Maar een paar keer per avond komt hij op mijn schoot zitten en dan eist hij alle aandacht op. Letterlijk, want als ik dan bezig ben op mijn laptop kan ik niet meer verder werken. Felix begint kopjes te geven en overal likjes te geven, inclusief mijn ogen en neus.
Het mogen dan twee broertjes zijn, qua uiterlijk beginnen ze steeds meer te verschillen. Skip heeft een hele dikke vacht en zijn staart is erg vol. Felix is wat slanker en zijn zwarte vacht glimt heel mooi, ook kan hij soms heel grappig uit zijn ogen kijken. Wel doen ze nog steeds alles samen: slapen, wassen, eten, spelen en vechten. Ook beginnen ze steeds meer naar hun naam te luisteren, en dat had ik zeker niet verwacht.

Ik ben benieuwd of ik het gevoel ga ervaren dat ik een ritme krijg of dat ik in een sleur beland. Soms zou ik het wel fijn vinden; een beetje rust in de tent en wat meer op de automatische piloot leven. Maar ik weet stiekem ook dat ik snel verveeld raak en dat ik niets liever heb dat ik niet weet hoe volgende week eruit ziet.