Yaayy, ik ben in Bolivia! Ik ben nu al fan van dit land: de natuur is prachtig, de cultuur is overal (dit mistte ik in Peru) en het is goedkoop. Het enige nadeel? De kou. De eerste bestemming was Copacabana en dit ligt aan het Titicacameer, dat op zo’n 4000m hoogte ligt. Het is dus niet heel gek dat we een jas aanmoeten. Na Copacabana hebben we een nachtje geslapen op Isla del Sol, een heel mooi eiland. Maar, voordat ik hiermee begin vertel ik je alles over onze grensovergang van Peru naar Bolivia. Man oh man, wát een avontuur was dit.

De grensovergang van Puno (Peru) naar Copacabana (Bolivia)

Oké oké, we hebben wel een valse start gemaakt voordat we in Bolivia aankwamen. In Arequipa pakten we de nachtbus waarmee we de grens overgingen. Een nachtbus is allesbehalve mijn favoriet: je kunt nooit gestrekt liggen, het is té koud of té warm en je bent omringd door menselijke geluiden (denk aan gesnurk, mensen die om 01:00 ’s nachts chips eten etc. etc.). Niet helemaal scherp stonden we om 07:00 ’s ochtends in de rij bij de grensovergang. We wisten al dat we een probleem hadden: we zijn langer in Peru gebleven dan dat op ons visum stond en hiervoor geldt een boete. Online hadden we opgezocht wat we moesten doen: dollars pinnen en de boete kun je betalen bij de grensovergang. Prima!

Nadat we eindelijk aan de beurt waren, werden Niels en ik heel onvriendelijk te woord gestaan (lees: een soort geïrriteerd gemompel) dat we ‘buiten’ bij een bank de boete moesten betalen. Wij liepen naar buiten en, surprise surprise, daar bleek helemaal geen bank te zijn. Ik vroeg bij mensen rond wat we moesten doen en er werd ons verteld dat we naar een dorp moesten gaan, om daar bij een bank de boete te betalen. Ik dacht dat ze ons in de maling aan het nemen waren, maar nadat meerdere mensen ons duidelijk maakten dat we écht naar een andere plaats moesten, sprongen we in de eerste beste taxi om dit te regelen. Natuurlijk stond het halve dorp om 08:00 ’s ochtends in de rij bij de bank en toen we aan de beurt waren ging alles heel.erg.langzaam. Inmiddels waren we ruim een uur bezig en ik begon licht in paniek te raken; hoe lang zou de bus op ons wachten bij de grensovergang?

We betaalden onze boete en reden met de taxi terug naar de grensovergang. We mochten weer in de rij wachten om onze stempel te halen. Maar, dat ging nog niet. De persoon achter de balie had er de grootste lol in, toen hij ons meedeelde dat we van alle documenten drie kopieën moesten maken. Nee, dat kon niet bij hen. Ja, daarvoor moesten naar we naar een kopie-winkel gaan. WHAAAA! Ik had zin om deze vent over de balie heen te trekken. Maar goed, hiermee kan ik helaas niet de grens over, dus konden we maar één ding doen: opzoek gaan naar een kopie-winkel. Dit was gelukkig snel geregeld en we konden bij onze ‘vrienden’ eindelijk de stempel halen. Yes, we mogen naar Bolivia!

Zo snel als we konden, renden we de grens over opzoek naar onze bus. En ja hoor, we zagen de bus voor onze neus wegrijden. Met onze backpacks erin. De vermoeidheid, de stress en het ongeloof kwam bij mij eruit (ja, de bus is écht weggereden met onze spullen) en de tranen stroomden over mijn wangen. Wat moesten we doen?! Gelukkig hadden we de meest waardevolle spullen bij ons, maar mijn daglenzen, onze kleding, schoenen en verzorgingspullen lagen in de bus. De eindbestemming van deze bus was niet Copacabana, maar La Paz. Zo’n vier uur rijden van Copacabana vandaan…

Wat ik bijzonder vind tijdens het reizen, is dat wanneer je in een rot situatie bent belandt, er altijd een vriendelijke local komt om te helpen. De beste man zag dat wij er helemaal doorheen zaten en hij begreep wat er was gebeurd. Hij kwam meteen naar ons toe en wist ons te verzekeren dat de bus bij Copacabana zou wachten, voordat het verder zou rijden naar La Paz. Het allerbeste was dat wij in zijn auto mochten meerijden en dat hij ons bij de bus zou afzetten. We hoefden niet eens voor deze rit te betalen! We reden Copacabana binnen en als snel zagen we ‘onze’ bus. Alle tassen waren al uit de bus en alleen onze backpacks lagen nog in de laadruimte. Wat een opluchting! De reden dat de bus was doorgereden? Het was niet hun probleem dat wij lang bezig waren bij de grensovergang. Dat klopt. Maar dat zij dan de beslissing nemen om door te rijden, vind ik bizar. Niemand van de busmaatschappij is naar ons toegekomen toen bleek dat wij ontbraken. De naam van de busmaatschappij heet Titicaca Bus, dus mocht je dit willen vermijden; doen! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en hoef ik de laatste vier weken van mijn reis niet in dezelfde kleren rond te lopen.

Copacabana

We verbleven in Hostal Sonia (een prima hostel, niet mega bijzonder) en de eerste dag hebben we vooral bijgeslapen. De volgende dag was het tijd om de plaats te ontdekken; het is heel toeristisch, maar er hangt wel een goede ‘backpackers vibe’, er zijn veel winkeltjes en de omgeving is mooi. Je kunt een stuk omhoog wandelen en daar heb je een mooi uitzicht over het dorp en Lake Titicaca. Ook bezochten we de basiliek en struinden we door de straten.

 Lake Titicaca!

 De basiliek

Vegan eten in Copacabana

Voor de vegetariërs is Copacabana een top plek; bijna ieder restaurant biedt een vegetarisch menu aan. Met een paar simpele aanpassingen is dit makkelijk te veganizen, maar ik vond het niet heel bijzonder. Wel was ik blij met Joshua; deze man heeft een vega(n) hostel en daarnaast verkoopt hij heerlijke broodjes en (raw) vegan snacks. Ik heb bijna alles geprobeerd: de falafel wraps, meergranen broodjes met een linzenburger en een vegan brownie. Zo lekker!

Isla del Sol

De opa van Niels is jaren geleden naar Isla del Sol geweest en hij was hier erg enthousiast over. En, terecht want dit eiland is prachtig. Vanuit Copacabana vaar met je met een bootje naar Isla del Sol. De reis begon niet helemaal soepel; een hoge golf brak de vooruit van de boot. Onder het raam lagen allemaal backpacks, inclusief die van ons, die allemaal drijf nat waren. Ook kregen een aantal mensen een enorme plens water over zich heen. Gelukkig was niemand gewond geraakt, maar de schrik zat er goed in.

We verbleven in, hoe origineel, Hostal del Sol. Dit ligt in Yumani, het grootste dorp van het eiland. Het is een prima hostel met een erg mooi uitzicht. Wel was het een flinke klim van ongeveer 45 minuten hier naartoe, want het ligt bijna bovenaan het eiland. Tip: laat je grote backpack achter bij het hostel in Copacabana, dit scheelt je een hoop gesjouw.

 Hostal del Sol

We zijn naar het uitzichtpunt gelopen van het zuiderlijk deel van het eiland. Zo indrukwekkend! Het meer met daarachter de besneeuwde bergtoppen maken het magisch.

De volgende ochtend wilden we Cha’lla bezoeken, een kleiner dorpje dat halverwege het eiland ligt. Onderweg werden we tegengehouden door een local, omdat we niet verder mochten. Op dit moment is er een grote ruzie gaande tussen de noordelijke- en zuidelijke bewoners van het eiland. Dit heeft te maken met de verdeling van de inkomsten van de toeristen. Er is zelfs een hostel in de fik gestoken! We konden de wandeling niet meer afmaken, maar wat we onderweg zagen was -weer- erg mooi. We zijn geen toerist tegengekomen en het was prachtig weer.

Vegan eten op Isla del Sol

Zelfs dat kan op Isla del Sol! We aten in de avond bij Las Velas; een mega romantisch hutje dat alleen werd verlicht door kaarslicht. We aten hier pizza en dronken Boliviaanse rode wijn. Wel moet je geduld hebben bij dit restaurant, want het duurde meer dan twee uur voordat we het eten kregen.

 Las Velas

 Quinoa kroketjes met een salade

Op dit moment ben ik in Sucre, de ‘Witte Stad’ van Bolivia. Een mooie stad en de temperatuur is ook aangenaam (forever koukleum). Nog even opwarmen voordat we naar Salar de Uyuni gaan, oftewel de grootste zoutvlakte ter wereld! Mocht je benieuwd zijn naar wat ik allemaal uitspook, je kunt mij volgen via Facebook en Instagram.