Mijn tweede positieve thuisbevalling. Op vrijdag 06-09-2024 is onze zoon geboren na een ongelofelijk snelle bevalling van een uur. Ondanks de intensiteit en de snelheid van deze bevalling heb ik dit als heel positief ervaren en ik haal hier veel (zelf)vertrouwen en kracht uit. Wat is deze prestatie toch magisch!

Donderdag 05-09-2024

Vandaag ben ik 39 weken zwanger. Mijn geduld is op. Deze zwangerschap was fysiek en mentaal pittig en ik ben er he-le-maal klaar voor dat hij geboren gaat worden. Mijn dochter werd met 38+4 weken geboren en stiekem had ik verwacht dat hij ook rond dit moment zou komen. De afgelopen dagen is het wel flink aan het rommelen: voorweeën, veel harde buiken, ik voel hem de hele tijd druk schoppen en hij is volledig ingedaald.

Mijn dochter gaat vandaag naar de opvang, mijn vriend zit op kantoor en ik heb een selfcare dag ingepland. Ik fiets naar de massagesalon waar ik een fijne zwangerschapsmassage krijg. Vervolgens trakteer ik mezelf op koffie en een broodje en ik haal de lekkerste vegan cinnamon rolls voor thuis. Ik fiets ontspannen naar huis, door mijn geliefde Amsterdam, terwijl de zon op mijn gezicht schijnt. We hebben een hete nazomer en ik kan je vertellen dat 30+ graden behoorlijk uitdagend is als je hoogzwanger bent. Thuis stort ik dan ook volledig in en aangezien niemand thuis is, geef ik me hier compleet aan over. Zonder schuldgevoel lig ik op bed en ik wacht tot de rest van het gezin weer thuiskomt.

Vrijdag 06-09-2024 / 02:00

We worden wakker van onze dochter. Joppe gaat naar haar toe en het lukt om haar weer in slaap te krijgen. Ik kom alleen niet meer in slaap om 02:15 sta ik op. Ik voel wat steken in mijn buik én ik heb honger. Ik maak een kommetje met sojayoghurt & granola en ga op de bank zitten. Snel merk ik dat dit niet comfortabel zit vanwege de herhaalde steken. Ik pak mijn bevalbal erbij. Terwijl ik een beetje zit te hupsen op de bal daalt het besef: dit zijn geen voorweeën meer. Ik loop terug naar de slaapkamer en maak Joppe wakker: volgens mij is de bevalling begonnen.

02:45

Ik loop naar de keuken om mijn lege kommetje neer te zetten en dan voel ik het: water langs mijn benen. Oh mijn god… mijn vliezen zijn gebroken! Bij mijn eerste bevalling braken de vliezen pas tijdens de persfase, dus dit is een compleet nieuwe ervaring. Ik pak een schone theedoek, houd dit tussen mijn benen en loop zo snel mogelijk naar de slaapkamer. Nu is het zeker begonnen!

Joppe belt gelijk mijn moeder. Mijn ouders wonen op 45 minuten rijafstand en zij staat stand-by om Maeve op te halen. Ergens heb ik de wens dat Maeve bij de bevalling aanwezig is, maar praktisch gezien weet ik niet hoe dit in zijn werk gaat. Daarnaast wil ik ook de volledige aandacht van Joppe tijdens de bevalling.

Zodra de vliezen zijn gebroken, voel ik meteen de weeën opkomen. Het enige wat ik nog kan doen, is snel wat kaarsjes aansteken in de woonkamer, gang en wc. Verder hebben we de kerstverlichting door het huis gehangen en in de slaapkamer staat het zoutlampje aan. Dit alles zorgt voor een fijne sfeer in huis.

03:00

Net zoals tijdens mijn eerste bevalling, is de wc dé plek waar ik mijn veilig voel. Alleen twee kaarsjes branden en verder zit ik in het donker. De weeën volgen zich in een rap tempo op. Ik krijg bijna geen pauze. Ik weet niet hoe, maar ergens tussen weeën door pers ik eruit dat Joppe nú de verloskundige moet bellen. Eerst wilt hij de weeën timen, maar dit gaat zo snel dat Joppe denkt dat ik de weeën verkeerd aangeef. Maar de weeën komen écht al om de één á twee minuten. De verloskundige en de kraamzorg worden op de hoogte gesteld. Ondertussen vult Joppe het bevalbad én neemt hij Maeve onder z’n hoede. Zij is weer wakker geworden. Joppe vertelt haar dat oma zo komt en dat zij gaat logeren. Tussendoor komt Jop regelmatig even polshoogte nemen, spreekt mij moed in of ik krijg een knuffel.

Tijdens mijn eerste bevalling was mijn ademhaling mijn houvast. Deze keer krijg ik alleen mijn ademhaling niet onder controle en ik begrijp niet waarom. Het lijkt alsof de tijd mij inhaalt. Tussen de weeën door doe ik snel een bodyscan, ontspan ik mijn kaken en neem ik snel een diepe ademhaling voordat de volgende wee alweer komt. De intensiteit van de weeën zijn inmiddels onhoudbaar. Ik trek de wasbak bijna van de muur, zo hard hang ik eraan. Was deze pijn bij Maeve ook zo heftig? Heb ik de eerste bevalling dan toch geromantiseerd? En hoe ga ik dit nog uren volhouden?

03:10

Joppe legt aan Maeve uit wat er aan de hand is en ze lijkt het te begrijpen. Zo wijst ze naar mijn zwangerschapsbeeldje dat op haar kamer staat. Ze legt uit dat mama nu de baby in de buik heeft, dat mama een beetje ‘au’ heeft en dat daarna de baby wordt geboren. Joppe zegt dat ze alvast de brandweerauto kan pakken voor de baby, die we een paar dagen geleden hebben gekocht. Meteen is ze weg, op zoek naar de speelgoedauto voor haar broertje.

Ik zit nog op de wc, maar ik voel het hier niet meer. De muren komen op mij af en ik móet een manier vinden om de pijn te verzachten. Ik strompel naar de badkamer, kleed me uit, draai de douche open en ga zitten op de grond. De warme straal van de douchekop richt ik op mijn buik. Eindelijk wat verlichting. Het gevoel van opluchting is van korte duur, ik zit niet mega relaxt met mijn knieën op de koude, harde vloer en door de pijn kan ik lastig stilzitten. Ik moet een andere techniek bedenken om mee te varen op deze weeën. Dan herinner ik me een waardevolle tip: zeg ‘jaaaaaaa’ op het hoogtepunt van de wee i.p.v. ‘au au au’, zoals ik nu doe. Het voelt een beetje gek om dit te doen, maar ik merk meteen verschil. Niet alleen is het zeggen van ‘ja’ heel positief, het zorgt er ook voor dat mijn mond open is en mijn kaken ontspannen zijn. En een open mond is een open vagina 😉 Eindelijk heb ik iets gevonden waardoor ik de weeën meer kan verwelkomen. Het voelt minder als een stortvloed die over mij heen dendert en meesleurt. Want oh mijn god, wat is dit toch intens.

03:20

Ik ben weer terug in mijn favoriete, kleine kamer. Naakt met de badhanddoek om mij heen geslagen. Ik verlies de slijmprop en zie wat bloed. Ik weet niet meer hoe ik dit ga volhouden. En dan besef ik: zodra je denkt dat je écht niet meer kan, dan heb je bijna bij volledige ontsluiting. Ik schreeuw naar Joppe dat de verloskundige NU moet komen. En is mijn moeder er al?!

Opeens is het een paar minuten stil. Geen wee, niks. Deze transitie fase herken, want ik had dit ook bij Maeve. Ik weet dat hierna de persweeën komen. Hoewel ik geen besef van tijd heb, weet ik wel dat ik nog niet lang bezig ben. Ga ik echt al bijna persen?! Joppe en Maeve komen bij mij op de wc en we maken nog snel een selfie. Deze foto is goud!

03:30

Ik voel de persdrang opkomen en ik wil naar ons bed. Ver kom ik niet en ik blijf ergens steken op de gang. Ik zit daar op handen en knieën. Ik moet persen, ik kan dit niet tegenhouden. Dan komt daar eindelijk Susanne, de verloskundige. Ze had moeite met vinden van een parkeerplek en komt nogal gestresst binnen. Ze raapt mij van de gang op en ze legt mij op bed. De persweeën dienen zich nu echt aan en ik kan niks anders dan meepersen. Ze toucheert mij nog voor de zekerheid, maar daar komt geen verrassing uit: ik heb 10 cm ontsluiting. Terwijl de verloskundige alles op het bed aan het klaarmaken, samen met Joppe matjes onder mij legt, doorsta in de persweeën op mijn zij. Wat een oerkracht komt er toch weer los! Ik kan niks anders dan meebrullen.

Ondertussen loopt ons lieve meisje de slaapkamer in en uit. Ze neemt steeds verschillende schone theedoeken mee voor de verloskundige. Op deze manier draagt ze haar steentje bij (Susanne heeft natuurlijk geen theedoeken nodig, maar pakt dit steeds aan en zegt dat ze goed aan het helpen is). Ze is zo ontzettend lief en rustig, alsof deze gebeurtenis de normaalste zaak van de wereld is. Wat het natuurlijk ook is! Wat ben ik trots op hoe dit is gegaan. Zo moest het zijn.

Ik wil dat Joppe bij mij is. Hij loopt steeds in en uit de slaapkamer om alles te faciliteren. De verloskundige is nog steeds druk (te druk naar onze mening, achteraf) met spullen klaarzetten, vragen stellen en rondlopen. Joppe wordt steeds aan het werk gezet. In mijn bevalplan staat ‘watch full attendance’ centraal, maar vanwege de snelheid van de bevalling is de verloskundige hoog in haar energie. Niet dat ik dit doorheb, mijn focus gaat volledig naar de baby.

Susanne vraagt of ik van positie wil veranderen. Nadenken is lastig en ik weet niet zo goed wat ik wil. Het idee om van houding te wisselen staat mij niet aan, maar ik voel ook dat dit niet dé houding is. Maeve is geboren in all force positie en dat beviel 😉 heel goed. Om 03:38 ga ik dan toch in deze houding zitten. Meteen voel ik dat ik veel kracht kan zetten. De weeën worden nóg sterker. Ik voel zijn hoofdje! JOP!! roep ik. Je moet NU bij mij blijven!! Mijn moeder belt aan en toch sjeest hij weer de slaapkamer uit om de benedendeur van ons appartementencomplex te openen.

Met mijn hand ga ik naar beneden om zijn hoofdje echt te voelen. Ik kan gewoon niet geloven dat hij er bijna is. Ik vind het spannend om door te persen, maar ik weet ook dat er geen weg meer terug is. Om contact en vertrouwen te houden, voel ik weer met mijn vingers zijn hoofdje. Ik geef, met een harde brul, de allerlaatste zet. Zijn hoofdje is geboren! Ik wacht even en pers dan door.

03:43

Hij glibbert tussen mijn benen naar beneden. Daar ben je dan!! Onze allerliefste zoon Dalí is geboren. Ik pak hem aan, draai rustig op mijn rug en ik leg hem op mijn borst. Hij is er, hij is er, zeg ik zacht. Joppe roept Maeve erbij, zij stond bij het voeteneinde met de brandweerauto, pakt haar op zodat we samen naar haar broertje kunnen kijken. Dalí wordt slapend geboren en maakt bijna geen geluid. Toch voel ik meteen dat het goed zit. Oh liefje, oh liefje, dit zijn de enige woorden die ik keer op keer kan uitbrengen. Een minuut na de geboorte stapt mijn moeder de kamer binnen. Dan laat Dalí zijn eerste huiltje horen.

I DIT IT!!!! Again! Ik voel een ongelofelijke opluchting dat deze zwangerschap en bevalling eindelijk voorbij zijn.

Nageboorte

Dalí wordt, net zoals zijn zus, helemaal schoon geboren. Geen vernix en geen bloed. Het is een perfecte, gave baby. Twintig minuten na de bevalling wordt de placenta geboren. Wat een opluchting is dit! De naweeën zijn niet mis en ik heb dan ook drie dagen paracetamol moeten slikken om dit te kunnen handelen. De geboorte is weer een halve lotus. De placenta wordt ingepakt en naast ons neergelegd. Inmiddels is de kraamzorg ook gearriveerd. Samen met mijn moeder, Maeve en de verloskundige zitten zij ruim anderhalf uur in de woonkamer. Joppe en ik krijgen de tijd en ruimte om op onze slaapkamer alleen met ons zoontje te zijn. Welkom lief kleintje, we zijn zo blij dat jij er bent. Samen gaan we beginnen aan een nieuw avontuur.