Zes weken lang wonen en werken zonder elektriciteit. Dat betekent geen licht, geen warm water, geen koelkast en wasmachine én geen internet. Wanneer maak je dit nou mee in het leven? Wekenlang leven zonder enige vorm van online communicatie en dus ook geen prikkels van social media en geen nieuws. Tijdens mijn reis door Zuid-Amerika heb ik dit meegemaakt en van deze ervaring heb ik veel geleerd.

Radiostilte

Het vrijwilligerswerk bij het dierenopvangcentrum Esperanza Verde is één van de hoogtepunten tijdens mijn reis. Het was een droom om wekenlang te leven in de Amazone en omringt te zijn door bomen, nog meer bomen en wilde dieren. Ook voor een andere reden wilde ik naar deze plek. Ik wilde de ervaring hebben om een keer afgesloten te zijn van de buitenwereld. Geen e-emails, social media, een overvolle Whatsapp en geen nieuws over Trump. Eerlijk is eerlijk, ik vond het ook spannend. Ik was bang om veel te missen en dat er iets (ergs) zou gebeuren met vrienden en familie. Ook vond ik het lastig vanwege mijn blog. Zes weken radiostilte is niet bepaald handig voor het laten terugkeren van bezoekers..

iPhone in de hoek

Tijdens mijn voorbereidingen voor het vrijwilligerswerk had ik gedacht dat ik veel moeite zou hebben om niet bereikbaar te zijn. Dit bleek het tegenovergestelde te zijn. Vanaf het moment dat ik op de plek van bestemming aankwam, viel er een rust over mij heen. Ik gooide al snel mijn iPhone in de hoek en ik gebruikte het alleen voor de wekker. Wist je dat je mákkelijk anderhalve week kunt doen met een iPhone wanneer je deze amper gebruikt? De eerste dagen dacht ik nog wel aan (eventuele) Whatsapp-berichten, mijn Instagram en Google Analytics. Dit duurde hooguit twee dagen en daarna kwam snel het besef: wáar maak ik mij in godsnaam zo druk om?

Multitasken in het internetcafé

Vanaf Esperanza Verde is het mogelijk om naar een dorp te reizen waar een internetcafé zit. Voordat ik begon aan dit avontuur was ik van plan om één keer in de twee weken naar dit dorp te gaan. Om mijn ouders en vrienden te spreken, maar ook om een update te plaatsen op Quirines.nl. Het gekke is, hoe langer ik zonder internet zat, hoe minder ik de behoefte kreeg om de online wereld weer op te zoeken. Uiteindelijk ben ik maar één keer met tegenzin naar het dorp afgereisd.

Dit was zo’n bizarre ervaring. Ik werd super zenuwachtig in het internetcafé en ik kon maar aan één ding denken: wat had ik gemist??! Met trillende handen maakte ik verbinding met de WiFi enn… BOEM! Op Whatsapp kreeg ik meer dan 1500 berichten binnen, Facebook en Instagram waren ontploft en tijdens mijn Facetime sessie met mijn moeder werd ik gebeld door een vriendin. Ondertussen bezocht ik nieuwswebsites omdat de verkiezingen in Nederland waren geweest en ik probeerde mijn blog online te krijgen. En oja, ik wilde perse vier (?) foto’s op Instagram plaatsen. Anderhalf uur zat ik in een soort rush in het café, vooral omdat als klap op de vuurpijl het internet uitviel en de Peruanen geen idee hadden of het überhaupt nog zou gaan werken. Op dat moment voelde ik mij weer zo afhankelijk van het internet.

Zodra ik weer bij Esperanza Verde aankwam, kreeg ik niet meteen de rust over mij heen waar ik op hoopte. Ik heb nog dagenlang nagedacht over sommige berichten en ik was heel benieuwd naar het artikel dat ik online had geplaatst. Na een paar dagen kon ik gelukkig weer rationeel naar dit ‘probleem’ kijken en het van mij afzetten. Ik genoot weer van het moment: leven in het regenwoud en dagelijks wilde dieren verzorgen. Tijdens deze periode heb ik veel geleerd en ik denk dat geen contact met de buitenwereld hier voor een groot deel aan heeft bijgedragen.

Dit heb ik geleerd

• Ik sliep beter. Het is geen nieuws meer dat je een uur voordat je gaat slapen geen beeldscherm moet zien. Maar wanneer gebeurt dit nou? Ik sloot mijn dag af met het lezen van een boek ipv scrollend door mijn iPhone of Netflixen.
• Meer tijd op een dag. We spenderen zoveel tijd op onze telefoons en omdat dat nu wegviel besefte ik hoeveel tijd ik over had. De dagen duurde voor mijn gevoel veel langer. Ik werkte minimaal acht uur op een dag, sprong daarna onder een waterval, soms was het mijn beurt om voor veertien man te koken, ik speelde een potje kaarten, las veel uit mijn boek én ik lag voor 21:30 in bed.
• Leven in het moment. Leven in de Amazone is een ervaring op zich en ik heb alle indrukken zó goed op mij genomen. Ik deed iedere taak met veel aandacht en ik was helemaal niet bezig met de volgende dag.
• Ik werd zelfverzekerder. Niemand wil het toegeven, maar ik ben vást niet de enige: ik vergelijk mezelf graag met mensen die in mijn ogen meer succes hebben dan ik. Dit gaat niet bewust, maar ik raak hierdoor beïnvloed en dat maakt mij onzeker. Na weken geen vergelijkingsmateriaal te hebben gezien, focuste ik mij op mijzelf en dat gaf een goed gevoel.
• Dankbaar. Ik krijg altijd de kriebels van dit woord, maar ik heb nog geen beter woord gevonden. Doordat ik veel tijd had om na te denken, besefte ik mij dagelijks hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen met alles wat ik heb. Ik heb lijstjes gemaakt met onderwerpen als: ‘Waar word ik blij van?’ en ‘Wat is voor mij belangrijk in het leven?’.
• Contact met de andere vrijwilligers. Hoe waren de weken verlopen als wij wel toegang hadden tot het internet? Dan was het vast een ongezellige boel geworden tijdens het avondeten. Nu zochten wij elkaar op om spelletjes te spelen, verhalen uit te wisselen, zwemmen bij de waterval of samen woordpuzzels te maken.
• Rustige gedachten. Het voelde alsof een storm in mijn hoofd ging liggen. Ik kon mijn gedachten meer zien als gedachten en niet als onderdeel van mijzelf. Klinkt zweverig, I know, maar ik dacht op een heldere manier na.

En nu?

Ik had mij voorgenomen om minder tijd op te besteden op mijn telefoon. Dit ging vanaf het begin niet goed; ik vond het stiekem weer leuk om mijn vrienden en familie weer te spreken en om video’s te kijken op YouTube. Net zoals ik extra genoot van weer een warme douche en koud water drinken. Wat een luxe opeens! Nadat de nieuwigheid was afgezakt, ben ik wel bewuster met mijn internetgebruik omgegaan. En eerlijk, ik vind het lastig. Ik ben hier zelf bij, maar wij zijn zo gewend dat iedereen meteen reageert op een inkomend berichtje en vanwege mijn website, zat ik snel weer in het oude ritme. Deze innerlijke strijd voelt voor mij hetzelfde als het doel dat ik stelde dat ik minder wilde plannen, zodat ik meer tijd overhou voor spontane afspraken. Toch zit ik voor de komende weken weer volgepland. Herkenbaar?

Ik ben wel bewuster geworden van mijn telefoongebruik en tijdens avonden met mijn loved ones probeer ik mijn telefoon echt weg te leggen. Ook las ik momenten in een dag waarop ik mijn telefoon gebruik, zodat het niet de hele dag door gebeurd. Door deze ervaring heb ik geleerd wat mindfulness is en dit pas ik dagelijks toe.

Ik ben heel benieuwd of jij dit ook hebt meegemaakt: een langere periode geen internet. Hoe heb jij dit ervaren? Laat het ook via Facebook en Instagram weten, want daar ben ik inmiddels weer actief ;).