Hi allemaal! Na bijna drie weken in the middle of nowhere is het tijd voor een update. Ik heb alleen moeite om de juiste woorden te vinden om de afgelopen weken te omschrijven. Er is zoveel gebeurd en ik heb zoveel gezien dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Het regenwoud is fascinerend met het weer dat op een dag vijf keer kan veranderen, de geluiden in de nacht en de apen die ons wakker maken.

A day in the office

Ik werk vijf dagen in de week en de dag begint om 07:30 en eindigt tussen 16:00-17:00. Het is hard werken en zeker door het hoge vochtigheidsgehalte is het soms pittig. Toch voelt het heerlijk om na maanden reizen weer productief te zijn en echt een verschil te maken voor de dieren. Wekelijks is er een rooster en je wordt dagelijks ingedeeld op een bepaalde ‘tour’. Dit houdt in dat je verantwoordelijk bent voor een aantal dieren. Hier hoort het schoonmaken van de hokken, het klaarmaken van het eten en het voeren van de dieren bij. Zo geven wij de baby aapjes melk, heb ik gewandeld met een tayra, geven we de Amazonepapegaaien en Ara’s eten en pas ik soms op Wallace, een baby brulaap. Er is ook een kliniek aanwezig waar de dieren zijn die speciale verzorging nodig hebben. Naast het verzorgen van de dieren zijn er altijd genoeg andere dingen te doen bij Esperanza Verde. Per dag besteden we een aantal uur aan de volgende taken: het harken van de paden (ja, ik heb mezelf ook afgevraagd waarom ik sta te harken in de jungle), nieuwe paden aanleggen, hokken desinfecteren, schoonmaken en bananen selecteren.

 Pashko (baby wolaap) met z’n melksnor

Churi, de toekan

We zijn op dit moment met veertien vrijwilligers en iedere avond zijn twee verantwoordelijk voor het avondeten. Een behoorlijke klus om voor zoveel personen te koken, maar mijn vegan gerechten worden gewaardeerd 🙂 We slapen met z’n allen in een huis en dit houden wij ook bij. Op vrije dagen ga ik vooral wandelen door het regenwoud, foto’s maken, lezen en zwemmen bij de waterval.

Na regen komt…

Iedere dag is verschillend en je weet niet in de ochtend hoe een dag gaat eindigen. Dit komt vooral door het klimaat; de hitte kan opeens omslaan in onweer en de regen komt met bakken uit de hemel. Hierdoor ontstaan overal watervallen en de rivier stijgt heel snel. Het weer kan ook nadelen hebben, zoals afgelopen week. Ik was namelijk van plan om dinsdag naar het dorpje te gaan, maar in de nacht van maandag op dinsdag was er een dikke storm. Het heeft bijna twaalf uur lang aan een stuk door geregend; niet de regen die wij gewend zijn in Nederland, maar alsof er een keiharde douche openstond. De rivier was overstroomd en daardoor zaten wij opgesloten op het terrein. We konden niet meer het punt bereiken waarmee we met een bootje naar de overkant van de rivier gaan. Het water stond zo hoog dat de eerste kooi (waarin vogels zaten) was overstroomd en we moesten bijna een aantal dieren gaan evacueren. Niet alleen wij zaten vast, ook de vrachtwagens vanuit Lima konden Pucallpa niet bereiken. Deze stad ligt vier uur van ons af en hier komt o.a. de groenten vandaan. Al de groenten die we kregen is bestemd voor de dieren en wij zitten al bijna een week zonder groenten, op een paar basis ingrediënten na. Fruit is er genoeg vanwege de eigen plantages. Gelukkig kan de groep goed koken en wordt er iedere avond toch iets creatiefs op tafel gezet met de producten die we hebben. Op dit soort momenten merk ik heel goed dat wij zijn afgesloten van de buitenwereld en dat we enorm afhankelijk zijn van het weer. Gelukkig gaan we niet om van de honger en ik vind het bijzonder om een keer mee te maken dat het niet vanzelfsprekend is om altijd een volle koelkast te hebben.

Weg overstroomd waardoor we niet van het terrein konden

Back to basic

Want dat is het zeker. Er is geen elektriciteit en ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik vaak een denkbeeldig lichtknopje wil aandoen. Er is geen koelkast, geen keukenapparatuur, geen WiFi, er zijn geen stopcontacten en er is geen wasmachine. Wassen gebeurd op de ouderwetse manier in een wasbak met koud water, een borstel en zeep. Door het klimaat duurt het minstens vier dagen voordat de was droog is. En dan is het snel. De was laten we buiten drogen en vaak hebben de apen er lol in om alles van de lijn af te trekken en achter zich aan te slepen door de modder. Heel fijn wanneer de was nét droog is en je weer opnieuw kunt beginnen. Er is wel gas aanwezig en af en toe kunnen we de oven gebruiken om bijvoorbeeld pizza’s te bakken.

Bijna alles wordt hergebruikt. Oude T-shirts worden door de kliniek gebruikt en wanneer vrijwilligers shampoo en tandpasta achterlaten gaat dit naar de eigenaren. Het eten dat wij weggooien is voor de dieren bestemd en als zij dit niet mogen eten gaat het naar de compost. Eén keer per week wordt er vlees gegeten (op maandag, wanneer de boodschappen komen voor de week) en voor de rest wordt er vegetarisch gegeten. Door mij eet de groep ook veel vegan en inmiddels zijn een aantal vrijwilligers overtuigd om ook plantaardig te eten.

Het is een hele omschakeling om na maanden met zijn tweeën te reizen opeens in een huis te wonen met twaalf onbekenden. Het huis heeft muren, maar die lopen niet door tot het plafond en de kamers hebben geen deuren, maar een laken. Het gebrek aan privacy vind ik soms lastig net als het ongedierte. Zo hebben Niels en ik bezoek gehad van een giftige slang (!), gigantische spinnen en hebben we iedere dag te maken met kakkerlakken. Heel veel kakkerlakken. De ‘normale’ kan ik inmiddels wel (een beetje) handelen, maar er scharrelen ook een soort van spaceships rond waar ik niet aan kan wennen. Geen grap, deze beesten zijn zo groot als mijn hand.

Into the wild

Het doel van Esperanza Verde is om uiteindelijk dieren vrij te laten in het wild. De dieren die hier komen, hebben verschillende achtergronden: zo zijn er slingerapen die uit het circus komen, wolaapjes die als huisdier zijn gehouden inclusief jurkjes en nagellak of gewonde dieren die zijn gebracht. Het gaat om dieren die gewend zijn aan mensen en weinig overlevingskans hebben in het wild. Daarom geldt hier een ‘no touch’ policy om de dieren zo min mogelijk in aanraking te laten komen met de mens. Dit betekent dat we ook niet de dieren in de ogen aankijken en dat we niet tegen ze praten. Hierdoor is hun overlevingskans in de natuur groter. Er zijn wel uitzonderingen, want sommige dieren hebben speciale verzorging nodig, zoals Wallace (baby brulaap) en Lulu (baby luiaard). Het is best lastig om geen contact te hebben met de dieren. Niet alleen vanwege het hoge knuffelgehalte dat sommigen hebben, maar ook doordat apen juist contact zoeken met de vrijwilligers. Sira, een nachtaapje, wilt graag gedragen worden en zodra ze een kans ziet, springt ze op ons hoofd. Sommige dieren worden helaas niet meer vrijgelaten zoals Rincay, de tapir. Er is namelijk een grote kans dat hij wordt gedood vanwege zijn vlees.

  Rincay

Selfie met Sira 🙂

Sinds mijn komst is er een miereneter vrijgelaten en dat is een bijzonder moment; dit is waar het allemaal omdraait. Het terrein is 180 hectare groot en veel van de dieren die zijn vrijgelaten, blijven in de buurt van het opvangcentrum. Zo zijn er veel apen op papier vrij, maar zij slingeren hier vrolijk rond en pikken van het eten mee dat wij maken. Best of both worlds, hebben ze gedacht. Ook wij leven in het ‘wild’, want het huis heeft geen ramen, maar een soort van ijzerdraad waar regelmatig apen aanhangen en tijdens het koken kijken ze ook gezellig mee. Regelmatig komen er ook ‘andere’ dieren voorbij die hier niet wonen. Zoals slangen, tamarin aapjes, toekans en door de overstroming van afgelopen week zwom hier een kaaiman!

 Vrijlating miereneter

 Camilla met haar baby die officieel vrij zijn

Jungle walk met een van de lokale werkers

Ik ben bijna op de helft van het vrijwilligerswerk en, cliché cliché, de tijd vliegt voorbij. Natuurlijk verlang ik soms naar een kamer zonder kakkerlakken, een warme douche en licht in de badkamer maar ik geniet ontzettend van de natuur en de wilde dieren. Ik kan uren blijven door schrijven over wat wij hier allemaal meemaken, maar ik hoop dat jullie zo beetje een beeld hebben 🙂 Tot snel! Liefs, Quirine