Wat één telefoontje wel niet teweeg kan brengen: binnen een paar weken was het rond en zouden ik en Niels gaan verhuizen naar Keulen. Oké, nu is Keulen geen exotisch oord aan de andere kant van de wereld, maar het is wel mooi verhuizen naar een ander land waar een andere cultuur heerst, waar mensen anders praten en vooral een plek waar ik niemand ken.

Anderhalf jaar geleden zijn Niels en ik gaan reizen door onder andere India en Myanmar. Tijdens zo’n reis heb je goede gesprekken en in één van de gesprekken waren we aan het filosoferen om naar het buitenland te verhuizen om daar te gaan werken. Niet voor eeuwig, maar voor een jaar of twee. Gewoon voor de ervaring. Dat leek ons wel wat.
Tot een paar maanden geleden had ik niet veel meer gedacht aan dit plan. Ik was namelijk te druk met het uitvinden wat ik nou wil. Ik verkeerde in, zo kan je het wel een noemen, een zelfidentiteitscrisis. Wat wil ik nou écht? Waar word ik gelukkig van? Waar zie ik mezelf werken? Met de opleiding Media & Communicatie op zak, wist (weet) ik niet waar ik nou goed in was (ben) en wat mijn dromen zijn.

Bij Pepperminds (een marketing/salesbedrijf waar ik inmiddels vijf jaar voor werk) kreeg ik een baan aangeboden als Project Manager. Daar ben ik sinds september 2014 fulltime aan het werk op kantoor. Leuk team, leuke locatie (aan de Amstel in Amsterdam) en ik gaf leiding aan 45 studenten. Het ging allemaal z’n gangetje.

In het nieuwe jaar werden de plannen bekend gemaakt dat er ook vestigingen worden geopend in Spanje. Hmmm.. dat klinkt interessant. Tijdens deze presentatie heb ik snel Niels een bericht gestuurd (hij werkt alweer tien jaar voor Pepperminds), dat dit wel eens wat voor ons kon zijn. Een paar weken later hadden we eindelijk gebeld. Spanje stond niet gelijk op de planning, dat zou nog wel een jaar duren. Helaas! Of toch niet? Want twee uur (!) later werd Niels opnieuw gebeld. Of wij interesse hebben in Duitsland? Eehmmm.. dit land is nou niet het eerste land waar ik aan denk als ik ga emigreren. Maar erover praten kan natuurlijk geen kwaad. Dacht ik. Nu drie maanden later is het zover en typ ik dit blogje vanuit een hip koffietentje in Keulen. Internet is namelijk nog niet geïnstalleerd in ons appartement…